نگاه قانون گذار به سیاست های همسریابی |
ورود اینترنت به زندگی مهم و توسعه نفوذ آن، بر اشکال مختلف زندگی، تاثیر گذاشته است. با وجود تمامی مزایای این فناوری، بهدلیل عدم شناخت تمامی زوایای آن برای مردم و مسئولان و عدم نظارت کافی بر آن، از همان ابتدا با سوءظن به اینترنت و ابعاد مختلف آن نگریسته میشد. وقتی اینترنت بر نهاد حساس و تاثیرگذار خانواده نیز تاثیر گذاشت این حساسیت بیشتر شد. هنوز که هنوز است بسیاری نمیتوانند بپذیرند که اینترنت جای رسم و رسوم سنتی ازدواج را بگیرد. اما سئوال این است که این دغدغهها تا چه میزان صحیح است و برای کاستن از آن چه باید کرد؟ در این رابطه به گفتوگو با دکتر مریم افشاری، مشاور حقوقی کلینیک خانواده دانشگاه شهید بهشتی، پرداختهایم.خیالتان راحت، نظارت وجود دارددر سالهای اخیر بحث خانواده از اهمیت زیادی برخوردار شده، تا جایی که قوانین زیادی برای آن تدوین و تصویب شده است در این میان مساله ازدواج نیز مورد تاکید قرار گرفته است موضوعی که خیلیها را وسوسه کرده است تا با سوءاستفاده از این فضا به کسب درآمد اقدام کنند. راهاندازی سایتهای همسریابی آن هم بدون مجوز یکی از این راههاست. همین اول کار این را در نظر داشته باشید که فعالیت سایتهای همسریابی در کشور ما غیرقانونی نیست البته اگر زیر نظر سازمان ملی جوانان، معاونت جرایم رایانهای نیروی انتظامی، دفتر ازدواج و تعالی خانواده و وزارت ورزش و جوانان فعالیت داشته باشد اما در حال حاضر اکثر سایتهایی که فعال هستند از هیچ کدام از این نهادها مجوزی دریافت نکردهاند. این موضوع از چنان اهمیتی برخوردار است که موضوع تحکیم بنیان خانواده موضوع در ماده 43 قانون برنامه پنجم توسعه کشور مورد تاکید قرار گرفته و به لزوم ساماندهی مراکز مشاوره و همسو کردن آنها با فرهنگ ایرانی- اسلامی اصرار شده است. البته در این راستا بنیاد ازدواج و تحکیم خانواده در سال 1358 با تشکیل سایر نهادهای انقلابی تاسیس شد، هنوز هم به کار خود ادامه میدهد اما تلاشهای مثمری انجام نداده است. ماده 43 چه میگوید؟در ماده 43 قانون برنامه پنجم توسعه، آمده است: «به منظور ساماندهی و اعتبار بخشی مراکز مشاوره متناسب با فرهنگ اسلامی ـ ایرانی و با تأکید بر تسهیل ازدواج جوانان و تحکیم بنیان خانواده، تأسیس مراکز و ارائه هرگونه خدمات مشاورهای روانشناختی ـ اجتماعی نیازمند دریافت مجوز بر اساس آییننامه مصوب هیئت وزیران است.» بر اساس این ماده قانونی هیئت وزیران 2 سال بعد از ابلاغ این قانون، یعنی در تاریخ 23مهرماه سال 91، آییننامه اجرایی این ماده قانونی را در 12ماده به تصویب رساند و به دستگاههای اجرایی ابلاغ کرد.آییننامهای که بر اساس آن وظیفه صدور مجوز برای مراکز مشاوره ازدواج و تحکیم خانواده به عهده وزارت ورزش و جوانان است اما یک سال بعد هیئت تطبیق مصوبات دولت با قوانین مجلس شورای اسلامی این آییننامه را برخلاف قانون تشکیل سازمان نظام روانشناسی و مشاوره مصوبه سال 82مجلس دانست و در نامهای این مسئولیت را از وزارت ورزش و جوانان سلب و به سازمان نظام روانشناسی واگذار کرد.البته طی این مدت دفتر ازدواج و تعالی خانواده وزارت ورزش و جوانان، آییننامه اجرایی صدور مجوز برای مراکز مشاوره ازدواج و تحکیم خانواده را نیز تدوین کرده و قرار بود اولین مجوزها در تابستان امسال صادر شود. مراکزی که علاوه بر مشاوره ازدواج امکان معرفی دختران و پسران مجرد را نیز به یکدیگر داشتند، البته تحت نظارت خانوادههایشان. این مراکز میتوانستند در صورت فعالیت مثبت، برای دریافت مجوز ایجاد مراکز همسریابی نیز اقدام کنند. سایتهای همسریابی بدون مجوزدوسال پیش اعلام شد که بیش از 100 سایت همسریابی در کشور فعال هستند که بخش زیادی از آنها مجوز فعالیت ندارند. همان زمان بنا به دستور معاون فرهنگی وقت وزارت ورزش و جوانان، 6 ماه فرصت برای کسب مجوز برای این سایتها در نظر گرفته شد. مراتب تشکیل سایت همسریابیافراد حقیقی و حقوقی میتوانند درخواست خود را مبنی بر تشکیل سایتهای همسریابی، در سایت samandehi.ir ثبت کنند، نرخ تعرفهها نیز در این سایت وجود دارد. این مراکز مشاوره و تسهیل ازدواج، برابر آییننامه، وظیفه ارائه خدمات آموزش و مشاوره حقوق و تکالیف خانواده، آموزش و مشاوره ازدواج، آموزش و مشاوره ارتقای توانمندی جوانان، آموزش و مشاوره امور اعتقادی و مذهبی و تسهیل ازدواج را بر عهده دارند. مجازات سایتهای غیرمجازاگر گردانندگان این سایتها، دست ازپا خطا کنند، از یک تا 7 سال مجازات حبس انتظارشان را میکشد. به عبارتی پلیس براساس قانون با آن دسته از سایتهای همسریابی که اقدام به ارتکاب جرم مشهود از جمله اشتراکگذاری اطلاعات افراد کنند، برخورد میکند. متاسفانه قانون در این حوزه دارای نقصهایی است که باید هر چه سریعتر رفع شود. البته با نگاهی به حوادث و گزارشهای پلیس میتوان به این نتیجه رسید که نیروی انتظامی تاکنون پروندههای بسیاری را در خصوص فعالیت سایتهای همسریابی غیرمجاز تشکیل داده است و با سایتهایی که مرتکب جرم مشهود شدهاند، برخورد میکند. از اعتبار سایت مطمئن شویددر اینترنت سایتهایی هستند که در مورد عملکرد آنها باید تحقیق کرد که تحت پوشش نهادهای مربوط باشند و اصالت این سایتها مشخص شود. مبنا و ریشه بسیاری از این سایتها مشخص نیست و اهداف کاملا روشنی هم ندارند. ممکن است این سایتها با در اختیار داشتن اطلاعات خصوصی افراد، راه سوءاستفاده را در پیش گیرند. این سایتها در صورتی میتوانند ظرفیتی برای توسعه ازدواج باشند و جوابگوی نیازهای جامعه در زمینه ازدواج باشند که کنترل و نظارت دقیقی وجود داشته باشد. در حال حاضر مشکل اصلی، نبود سیستمهای نظارتی است که راه را برای سوءاستفاده افراد باز میکند و شاهد آسیبهای فردی زیادی هستیم. برخی از این سایتها بهجای همسریابی به دوستیابی کمک میکنند یا در حوزه عقد موقت فعالیت دارند. یکی از مشکلات در این زمینه، مشکل فرهنگی است که در جامعه ما جستجوی زن از فضای مجازی برای یافتن همسر مناسب، مرسوم نبوده و برخی مراکز، بهدلیل بدگمانی و بیعلاقگی مردم به این نوع همسریابیها، بدون مراجعهکننده میمانند و بنا به این مشکل فرهنگی، موفقیت کمی دارند. توصیههای اخلاقیدر پایان توصیه میشود جوانان در امر انتخاب همسر به مولفههای مورد تاکید قرآن توجه کنند، با خانواده مشورت کنند، از نظرات افراد باتجربه استفاده کنند و کتابهای آموزشی مناسب در این زمینه را مطالعه کنند. فضای مجازی، مکان مناسبی برای کسب شناخت کافی نیست چون جوانان در چنین فضایی خیلی زود از نظر احساسی درگیر میشوند و خیلی از تفاوتها را نادیده میگیرند و از طرفی معمولا افراد در فضای اینترنت، تمام حقیقت را بیان نمیکنند و تصویری از خود نشان میدهند که با واقعیت، فاصله زیادی دارد و هنگامی که فرد مقابل، با حقیقت ماجرا روبهرو میشود از این ناحیه هم دچار مشکل خواهد شد. بهنظر میرسد، افراد خانواده به دلیل شناختی که از خواستهها و عقاید فرزند خود دارند، بهتر میتوانند همسر مناسبی را برای فرزند خود انتخاب کنند. تجربه نشان داده، اینگونه ازدواجها موفقتر بودهاند. و در نهایت اگر در این حوزه مشکلی برای افراد ایجاد شود یا اینکه بعد از عضویت در این سایتها و در اختیار گذاشتن اطلاعات شخصی، کسی اقدام به تهدید آنها کنند، باید حتما به پلیس مراجعه شود. |
URL : https://www.vekalatonline.ir/articles/68414/نگاه-قانون-گذار-به-سیاست-های-همسریابی/ |